Köpek Korkusunu Yenmek

Köpek korkumun neden kaynakladığını pek hatırlamıyorum. Köpeğe dair tek anım, ilkokul yolunda siyah bir köpek tarafından kovalandığım için koşmak zorunda olduğum yokuştu. Koşmaktan bıkıp,  geri dönen köpekten sonra nefes nefese kalıyordum. Sanırım bu anının vermiş olduğu olumsuzluk sinyali aradan yıllar geçmesine rağmen, bir köpeği gördüğüm zaman kendini yeniliyordu ve ben de istemsizce bir kaçma eylemine neden oluyordu.

Eskiden sokakta köpek görsem yolumu değiştirirdim. Sırf bu yüzden yolumu 1 saat uzattığım zamanları bilirim. Neden mi geçmiş zaman kullanıyorum? Çünkü ben artık köpekten korkmuyorum.

Bir anda yok olmadı tabii ki bu korku. Uzun bir süreçten geçtim aslında. İlk önce yolumu değiştirmemeye gayret gösterdim. Köpek yakınlaşınca, derin derin nefes alarak, bak bu kadar insan normal bir şekilde yürüyor, sen de bunu yapabilirsin diye konuştum kendi kendime. Uzun uğraşlarım sonucunda ( köpek deli gibi sağa sola koşmuyor ise) artık köpekle aynı sokaktan hatta aynı kaldırımdan bile yürümeyi başarabildim.

Sonraki aşama köpek ile temastı. Benim için tahmin edilemeyecek bir his olduğu için endişeliydim. Taa ki düne kadar. Çünkü kardeşimin kız arkadaşının bir köpeği var ve ben bizimkiler ile vakit geçirmek için ona alışmak zorundayım.

Geçen sene ilk karşılaşmamızda yanına yaklaşamamış, hatta oturduğum koltuktan kıpırdayamamıştım. Bu sene kendimi şartlayarak geldim. Her seferinde Mira'yı sevebileceğimi, evde kimseye zarar vermediği hatırlamam gerektiğini söyledim durdum kendime. 

Ve ilk temas... Oldukça enteresandı. Geldi o siyah burnu ile elimi kokladı. Sonra dilini elime değdirdi. Ondan sonrasını hatırlamıyorum ( hehe bayıldığımı düşünenler olabilir. Lakin öyle bir şey olmadı.) Kısa bir süre sonra, eklediğim fotoğraflardaki gibi bir hal aldı ilişkimiz. Artık Mira'yı saatlerce sevebiliyorum. O evde yürürken ben de yürüyebiliyorum. Açık konuşmak gerekirse koştuğunda ve havladığında halen tedirginim. Onun için biraz daha zamana ihtiyacım var gibi. Dün ipini getirip oyun oynamak istedi. Ben de ona güzelce durumu anlattım. Çünkü iple oynayınca deli gibi hoplayıp zıplıyor. Birazcık daha zamana ihtiyacım var onunla yerlerde yuvarlanabilmek için.

Şimdi başka bir konu kafamı kurcalıyor. Acaba başka köpeklere de bu rahatlıkla dokunabilecek miyim?

Buraya kadar işin fiziksel boyutunu kaleme aldım. Bunların dışında bu yakınlaşma durumu beni ruhsal olarak etkiledi. Gerçekten bir köpek sahibi olmak istediğime karar verdim. Onunla evde vakit geçirmek eziyetli olabilir. Kılı,tüyü vs. ama bir o kadar da eğlenceli. Şimdiki evimizden dolayı bu projeyi hayata geçiremiyorum. Kira sözleşmesinde her türlü evcil hayvan beslemek yasak. Bir gün tüm şartlar elverdiğinde kesin bir köpeğim olacak. Köpeğimle anılarımı yazarken, zaten Yasemin bunu yazmıştı dersiniz.

Bu fotoğraf ilk buluşma. Yüzümde korkumu yenmenin paha biçilemez mutluluğunu görebilirsiniz.

Paylaş: