Sihirli Bir Fısıltı

Öyle gözüktüğüm gibi güçlü değilimdir ben. Çok çabuk yelkenleri suya indiririm. Dünya başıma yıkılmaya hazırdır. İçimde her zaman bir endişe denizi vardır. Bazen çok durgundur. Bazen de Karadeniz gibi coşar durur. Önceki yazılarımı okuyanlar benim pesimist tarafımı az çok bilir.

Yine böyle zamanlar geçirdiğim günlerde, çok uzaklardan kalbime bir fısıltı geldi kondu. Ne iyi geldi bana anlatamam. Bazen hiç tanımadığınız insanları kendinize çok yakın hissettiğiniz olmaz mı? Ben bu duyguyla yaklaşık bir sene önce tanıştım. Hiçbir çıkar ilişkimiz olmadan gerçek bir arkadaşlık tohumları attık kalbimize. Zamanla o tohum bir filize dönüştü ve her geçen gün büyüdü. Aynı şehirde yaşadığımız halde iş güç derken bir türlü yüz yüze görüşme fırsatı bulamadık. Sonra ben taşındım, çok uzaklara geldim. Lakin artık köklü bir arkadaşlığımız vardı. 

Bugün neden, niye, niçin soruları beynimin içinde gezintiye çıkmıştı ki bir baktım telefonumda bir mesaj. Tüm içtenliğiyle yazılmış harika duygular yumağı duruyordu karşımda. Bana aslında bildiğim ama sanırım bazen kendi kendime tekrar etmeyi unuttuğum cümleleri fısıldıyordu. Çok basitti söylediği şey. "Yasemin vakti gelmemiştir. Pes etme lütfen ". Durdum derin bir nefes çektim içime. Endişelerim içinde yüzmeye çalışırken, gerçekten çok basit olan şeyleri kaçırıyor muydum? Mesajlarını birkaç defa okudum. Her okuduğumda içimdeki coşkun deniz biraz daha durgunlaştı. Şimdi çok uzaklardan gelen fısıltının ışığı, denizimde bir yakamoz parıltısı oluşturuyor. Ay'a ışığını yansıtan ve sırasını bekleyen Güneş gibiyim şimdi. Elbet bir gün doğacağım...

Paylaş: