Kahve Bahane #29

Benim için kahve bahane yazmanın en güzel yanı daldan dala atlayabilmek. Fakat bazen sadece bir konuya odaklanıp yazmak için kollalı sıvıyorum. Serinin 29. yazısını da uzun bir aradan sonra haşır neşir olduğum boya kalemlerim ve resim malzemelerim için yazıyorum.

Daha önce blogumu takip edenler arasıra bir şeyler karaladığımdan haberdarlar. Bloguma yeni gelenler için kısa bir açıklama yapayım hemen. Daha mini mini bir kız çocuğuyken annemin ressam arkadaşı beni keşfetmiş aslında. Onların evine yaptığım her ziyarette kendimi kocaman tuvalin önünde buluyormuşum. Elimde fırçalar ile adeta bir Picasso edasıyla çizip duruyormuşum. Komşu teyze, bu kızda ışık var demiş. Bizimkiler de olayı kavrayamamış olacaklar ki liseye kadar resim yeteneğimi geliştirecek hiçbir aktiviteye dahil etmemişler beni. Hal böyle olunca benim gelişecek olan yeteneğim körelmiş. Peki neden liseye kadar dedim. Çünkü liseyi kız meslek lisesinde okudum.
Meslek liselerinde normal derslere pek ağırlık verilmez. Onun yerine branşına uygun derslere ağırlık verilir. Benim bölümüm giyim olduğu için lise birinci ve ikinci sınıfta bol bol çizim yapma şansı yakaladım yine. Seneler önce körelen yeteneğim biraz olsun gün yüzüne çıktı. Tasarladığım elbiseler yıl sonu sergisinde yerini aldı. Lise bitince bölümle alakasız bir üniversiteye gittim. Körelen yeteneğim tam filizlenmişken yine gelişemedi.

Bu yatkınlığın gelişememesi benim boya kalemlerine ve resim malzemelerime olan ilgimi hiç azaltmadı. Evde çizim yapmasam bile rengarenk boya kalemleri oldu devamlı. Onları kalemliğimde görmek beni hep mutlu etti. Geçen sene kitapçıda gezinirken kendime bir resim defteri aldım ve yeniden birkaç şey karalamaya başladım. Beş altı çizimden sonra onu da rafa kaldırdım.

Son bir aydır yine olanlar oldu. Aldığım resim defterine yeniden bir şeyler karalamaya başladım. Farkındayım hiçbiri sanat eseri değil. Hatta bir çoğu karalamadan öteye gidememiş. Ama olsun hepsinde benim emeğim var. O nedenle blogda yer alamayı hak ediyorlar. Günde bir saatimi çizime ayırdım. Çizdikçe gelişir miyim, yoksa maymun iştahlı olan ben yine çizmekten vazgeçer miyim? Bilemiyorum. Ben zamana bıraktım. Zaman gösterecek. Eğer sıkılmadan çizmeye devam edersem yeni çizimlerimi de buraya eklerim.
Şimdilik tamamen amatör ruhla çizilmiş olan çizimlerimlerimle sizi baş başa bırakıyorum.

Çizdiğim her şeyi bir hikaye ile bağdaştırmayı seviyorum. Daha dolu dolu geliyor bana o zaman.

Bu çizimi Teoman ile Bülent Ortaçgil'in seslendirdiği Eylül Akşamı şarkısını dinlerken çizdim. İstanbul'da yaşayıp buluşamayan iki kalbi anlatıyor şarkı. Tıpkı Galata'nın Kız Kulesi'ne olan aşkı gibi...

Bazen sadece yalnız kalıp saatlerce gökyüzüne bakmak isteyen bir adamın hikayesi bu. Kalabalıktan bunalan, kendini dinlemek isteyen...

Bu ise dünya içi ve dünya dışı adlı çizimim. Sıradanlığı ve farklı olamayı anlatıyor.

Bu küçük tepecikler üzerine kurulmuş olan minik bir mahalle. Bunu çizerken çok keyif aldım. Bunun daha büyüğünü ve detaylı halini çizmek istiyorum.

Herkesin kendine has hayalleri olabilir...  Kimi uçsuz bucaksız denizlere açılmak ister, kimi mega kentlerde yaşamak, kimi ise sadece rüzgarın esişine kendini bırakmak ister.

Akrilik boya aldığımda boyanın nasıl seyreltileceğini denemek için çizmiştim. Biraz karanlık bir çizim oldu bu.

Bu çizimde aslında göremediğiniz şeyler var. Mesela o evin içinde yanan minik bir şömine, masanın üzerinde duran sıcak şarap ve okunmayı bekleyen kitaplar...

Sokak lambası hep yalnızdır bu hayatta ama ışıldamaktan hiç vazgeçmez. Bilir ki ışıldarsa, biri onun ışığından faydalanmak için yanına gelir ve böylelikle yalnızlıktan kurtulur.

Bu ise sonbaharın kağıda yansıması. Akrilik boyayı ikinci deneyişim. Sanki her seferinde biraz daha iyi oluyor gibi.

Küçük ve detaylarda iki ayrı insan gizli bir çizim. En uzak mesafe iki kafa arasındaki mesafedir birbirini anlamayan sözünden yola çıkarak çizdim.

Renkli şehirleri ve yaz ayını düşünerek çizdim bunu. Renklerin dansı diyebilirim.

Dağları çizmek istiyorum. Bu yüzden biraz deneme yanılma yaparak nasıl çizeceğimi görmek istedim. Daha çok pratik yapmalıyım.

Bu çay bardağının hikayesi biraz düşünceye sevkediyor insanı.
Ya senin dünyan sadece birinin dekoruysa...

Bunun çok kötü olduğunun farkındayım. Ama böyle bir çizim yapmayı istiyorum. Bunu taslak olarak kabul edelim şimdilik. Gölgelendirmeyi ve astronotu daha güzel çizeceğim günler gelir inşallah.

Bu ise dünyayı nasıl da yamuk gördüğümü gösteren bir kara kalem çalışması. Neredeyse hiç düz bir çizgi yok. Belkide benim kendine has tarzımda budur. Kim bilir?

✄----------------------------------------------------------------------

Paylaş: