Ben iflah olmaz şekilde tek rakamlara takıntılıyım. Eğer seçme şansım varsa her zaman tek rakamları seçerim. Telefon numaram; uçak, tren, otobüs yolculuklarımdaki koltuk seçimlerim ve hatta tabağımdaki zeytin çekirdekleri bile hep tek rakam olur. Kendimi bildim bileli bu hep böyledir. Bu yüzden 2025 yılından da extra umutluyum.
Ocak ayında, herkesin muzdarip olduğu salgından ben de nasibimi aldım. Hastalıklar beni bedensel olarak yormanın yanı sıra mental olarak daha çok yoruyor. O dönemde hareketsiz kalmak, tüm gün başını yastığa koymak, benim için katlanılması oldukça zor bir süreci beraberinde getiriyor.
Süreçten konu açılmışken, Lehçe için artık son kez kolları sıvamaya karar verdim. Bu sefer ya olacak ya da artık geri dönüşü olmayan bir şekilde yollarımızı ayıracağız. Bildiklerimi biraz pekiştirmek adına, her gün düzenli olarak Duolingo'da oldukça uzun vakit geçiriyorum. Instagram ve twitter gibi yerlerde (henüz Tiktok batağına düşmedim ve düşmeye de hiç niyetim yok) geçirilen boş zamanlara kıyasla oldukça faydalı. Planım çok yakın gelecekte artık özel ders almak. Öğrenme serüvenimi bol bol anlatırım.
Serüven demişken, gelin size en sonunda tamamlanan implant sürecimi anlatayım. Çocukluğumdan beri dişlerimden yana şansım hiç gülmedi. Kanal tedavileri, dolgular derken geçen sene artık dolgu ile kurtarılamayacak bir dişimle vedalaştım ve akabinde implant için işlemlere başladım. Polonya'da oldukça masraflı bir tedavi olduğu için İzmir gidip geldim yaptırdım. Hem dişimi daha ucuza getirmiş oldum hem de ailemi ziyaret etmiş oldum. İşte biz buna bir taşla iki kuş diyoruz.
Hatta bu gidişimde, taş üçüncü kuşa da isabet etti. Uzun zamandır istediğim tragus piercing işini de araya sıkıştırdım ve bunca zamandır tırstığımdan dolayı yaptırmadığım için kendime kızdım. Altı ay önce bir hevesle helix piercing sahibi olmuştum. İyileşme süreci biraz sancılıydı. Yaklaşık bir ay kadar üstüne yatamadım. Ama bu canım tragus öyle mi! Değil. Hiçbir ağrı sızı yaşamadım. Şimdi tam olarak iyileşmesini bekliyorum. Tragus piercingim için kulak içi kulaklığımdan bir süre süre ayrı kalacağım, ne diyelim gülü seven dikenine katlanır.
Tam yazımı sonlandırmak üzereyken gül diken ikilisi bana İzmir-Konak maceramı hatırlattı. Sanırım en son dokuz sene önce Konak'a gitmiştim. Bu sefer ki İzmir ziyaretimde, hem gemiye binmek için bir bahane olsun, hem de türk kahvemi Kızlar Ağasın'da içmek için pazar günümü Konak'a gitmeye ayırdım. Gittim fakat kapı duvardı. Kızlar Ağası Hanı'nın pazar günleri kapalı olduğunu bilmiyordum. Hazır oraya kadar gitmişken saat kulesi ile birkaç kare fotoğraf çektim ve ben buraya bi dokuz sene daha gelmesem olur dedim, canım Karşıyaka'ya geri döndüm. Hayaller türk kahvesi iken anneciği mebir latte, kendime de bir americano ısmarladım. İşte bu da böyle bir anımdır.
Bu akşamlık benden bu kadar. Anılar biriktirmeye ve onları unutmamak için bloga yazmaya devam edeceğim. Eğer bu yazı size ulaşıyorsa ve siz de anılarımı okumaktan zevk alıyorsanız ne mutlu bana. Şimdi vakit klasikleşmiş kapanış cümlemiz ile yazı sonlandırma vaktidir.
Bir sonraki kahve bahane yazısında görüşünceye dek şen ve esen kalın. Kendiniz için güzel anılar biriktirmeyi de ihmal etmeyin.
